Wie wat bewaart, die heeft wat

Laatst nam ik allemaal bestanden door op mijn harde schijf en kwam bij een document uit 2012 dat Starbucks heette. Eerst was ik even vergeten wat het was, maar toen ik het document opende, wist ik gelijk weer wat het was. Nadat ik een keer koffie of chocolademelk bij Starsbucks had gekocht (waarschijnlijk het laatste, want ik houd niet van koffie), schreef ik een gedicht. Ik vond het erg grappig om dit terug te lezen dat ik besloot het met jullie te delen.

Starbucks
Het is koud.
Het regent.
Ik denk aan jou.
Jij kent mij niet.
Maar ik jou wel.
Terwijl ik aan je denk,
gaat de tijd voorbij.
En dan opeens sta ik in de rij.
Ik zie je.
Jij mij niet.
Ik kies je.
Jij mij niet.
En dan ik heb je.
Ik heb je vast.
Ik doe heel voorzichtig met je.
Ik ben bang dat ik je verlies.
Langzaam gaat ons moment voorbij.
Maar dan ben je op.
Ik ben verdrietig.
Maar het moet zo zijn.
Ik zet je neer.
Je staat daar maar.
Na een tijdje pak ik je op en gooi ik je weg.
Nu lig je daar.
En ik denk.
Starbucks.
Ik houd van jou.

Nu heb ik al jaren geen Starbucks meer gehaald, omdat ik het A erg duur vind en B niet zo heel bijzonder vind. Na het lezen van dit gedicht kan ik me weer goed herinneren hoe blij ik toen was met mijn Starbucks en blij ik was met het resultaat van dit gedicht. Laat vooral weten wat je er van vindt.